De vertochting van het kunstenaarschap

Wie van ons heeft niet een tante met een achterkleinkind, die het ook kan, kunst maken,toch?
En wie van ons heeft er nooit een kadootje, of verjaardagskaartje of een optreden in elkaar geknutselt voor vrienden , omdat we kunstenaar zijn, toch?

‘Iedereen is een kunstenaar’ zei Joseph Beuys in de jaren 80 van de vorige eeuw.
Andy Warhol had het over ‘the ten minutes of fame’ van iedereen.
Deze voorspellende woorden zijn in dit tijdsgewricht de waarheid geworden,toch?
We leven in een populistische maatschappij en dat heeft gevolgen voor de (autonome) beeldende kunst.
Terwijl de autonoom werkende kunstenaars uit de periode van Beuys veelal de veroorzakers en bedenkers zijn van de nu gerealiseerde creatieve economie, lijken zij daar zelf geenzins van te profiteren.
Waar de kunstenaars zèlf zich maar met moeite organiseren, laten de regelgevers van de cultuursector zich de kaas niet van het brood eten zo lijkt het wel, toch?

Ternauwernood van bezieling doordrongen worden dan ook allerlei ‘leuke’ opdrachtsituaties voor kunstenaars bedacht.

Een sterk voorbeeld hiervan is de opdracht die Avegoor met veel poeha heeft aangekondigd in de streekbladen , kamer zoekt kunstenaar, leuke vondst, toch, zo’n advertentie?
Avegoor is zeker niet de enige in z’n soort.
Zo van: Doe jij nou even iets leuks, jij bent toch kunstenaar?
Krijg jij van mij als herinnering een cd bon en je kunt het op je cv zetten, toch?
Is toch goed voor je publiciteit, toch?

Omdat het kunstenaarschap een vrij tochtig beroep is, staat het feitelijk iedereen vrij om zich kunstenaar te noemen, toch?

Ik herinner me van jaren geleden een ambtenaren commissie die op mijn atelier kwam kijken naar mijn werk.
Er werd met vorsende blik en nieuwsgierigheid naar mij als creatief aapje gekeken en geïnformeerd naar mijn middelen van bestaan.
U leeft van de wind, toch?
En zo ja, hoe doet u dat toch?
U bent toch kunstenaar?

Tegenwoordig heet je cultureel ondernemer en je woont in een ‘creatieve stad’ (of dorp)
Je moet ‘een publiek’ weten te bereiken, en aansluiting vinden bij een creatief platform, het netwerk is van veel groter belang dan je tochtige atelier en je krijgt ladingen reclamefolders in de bus met informatie die je niet nodig hebt om je schilderijen, beelden of muziek te maken, omdat je ingeschreven moet zijn bij de kamer van koophandel,wat ook nog geld kost trouwens,dus jij betaald voor de ongewenste post, maar dat terzijde,toch.

In Rotterdam zijn kunstenaars inmiddels door de populistische politici gedoodverfd als zielige werkelozen, die moeten participeren in en actief moeten bijdragen aan de maatschappij.
Ze leven immers van de belastingcenten, toch?

Het moge duidelijk zijn dat ik het in veel opzichten niet eens ben met het culturele beleid en de onnozele gedachteloosheid, waarmee kunstenaars maar ingezet worden voor allerhande gratis hand en spandiensten.

Maar wat vinden jullie hier eigenlijk van?
Wordt er niet een beetje heel erg onzorgvuldig en vrijblijvend met onze kunst en ons vertrouwen omgesprongen?

Wie wil op mijn betoog reageren?

Charlotte Arends
De Steeg

stuur langere reacties naar kunstenaarsplatform@gmail.com
ook beeldmateriaal welke geplaatst kan worden

de Alliantie bij Harry de Leeuw

een weblog - zoals beloofd gisterenavond
iets ruimer in de intentie

dit is even de eerste opzet ... roept u maar! reageer!
een aantal collega's zijn uitgenodigd om auteur te worden
en kunnen direct plaatsen - wil je dit ook
stuur een verzoek naar
kunstenaarsplatform@gmail.com

alle post komt automatisch bij mij terecht
ik kan ook tekst met eventueel beeldmateriaal
voor je plaatsen of reageer direct onder het bericht

met hartelijke groet
winston huisman